कल्पनामा बाँचेको म

म र मेरो कल्पनामा सीमित छन् मेरा सपना,

न कहिले यथार्थ थिए, न कहिले हुनेछन्।

भन्ने गरिन्छ नि — जे अधुरो छ, त्यो आफैँमा पूरा छ।

कल्पनाको रंगीन कापीमा म शब्दहरू कोर्छु,

तिनीहरू बोल्दैनन्, तर मनको गीत सुनाउँछन्।

म भुलिन्छु त्यो अनन्त यात्रामा,

जहाँ प्रत्येक मोडमा नयाँ सपना जन्मन्छ।

यथार्थले त सधैं प्रश्न गर्छ — “के तिमी साँच्चै छौ?”

म मुस्कुराउँदै भन्छु — “म अधूरो छु, तर म छु!”